PRZEPROWADZKA- JANINA POLLAKÓWNA

Nie przypuszczałeś ,że zmienisz mieszkanie

że inne światło,drzewa wejdą w okna

na innej ścianie zatrzyma się wzrok

kiedy znad książki  głowę niespodzianie 

uniesiesz.Trochę smutno:

Wyrwana kotwica 

zachybotało się życie i nic, 

z tego co było, nie przenika w teraz

Ale niebawem znów trzeba się zbierać

do zmiany miejsca.Zgaśnie światło 

drzewa sprzed oczu odsuną się szykiem

zwartym.Ty swoją siedzibę znaną od lat opuścisz:;

zdartą ,obolałą
-to zrujnowane ,niemieszkalne ciało

zostawisz ziemi.I cóż Ci zostało

kiedy od ciała los nagle 

Cię odciął?

Będziesz już jedną wielką bezdomnością 

nie zaczepioną o ziarnko istnienia 

ani wiór światła ,ani kłaczek cienia;

tęsknocie obcą i obcą pragnieniu

_rozbezdomnioną po Wiecznym Patrzeniu.

Wiersze Joanny Polakównej pisane u schyłku życia ,są przejmującym zapisem zmagania się z chorobą i zapisem duchowego przygotowywania się na spotkanie się z ostatecznością . . . Jest w nich bardzo powściągliwa forma

 w odniesieniu do dramatycznych przeżyć związanych z jej chorobą i odchodzeniem..ev