Z cyklu - to co lubię

JAN STRZĄDAŁA


UPADŁ NA KOLANA

Biały ptak języka nad milczącą kartką 

uniósł pióra

i obudziły się linijki 

Wiatr pochylonych liter

rozlał na papierze kilka trudnych słów 

ich czarne palce 

szukały przez chwilę rozbitej szyby pamięci 

ostrzyły pióra na szkle

słowa ubierały w pośpiechu 

czyste koszule 

zdań

O poranku 

krew zaimków 

oszalała 

parowały cudzysłowy 

pozostawiając nagie myśli 

nieme przeglądały się 

w lustrach łez

przecinki niecierpliwie 

oddzielały niemiarowo oddechy od tętna 

aż wykrzyknik przebił kartkę 

na drugi  brzeg zdania 

i zawisł
nad przepaścią 

upadł na kolana !

               Gliwice 12 04 2015 .

Bardzo lubię ten wiesz . Nie wiem czy go dobrze odczytuję , bo odbieram go jako proces tworzenia ,oddany w sposób oryginalny , nowy ,odznaczający się wielka wrażliwością , głębią myślenia ,różnorodnością skojarzeń, wynikającą z całego wewnętrznego bogactwa poety. Ten wiersz żyje , poeta pozwala nam w procesie jego tworzenia uczestniczyć emocjonalnie i  przeżywać go we własny , indywidualny sposób..Rozszerza on nasze widzenie i odczuwanie , poszerza naszą perspektywę , widzimy to ,czego wcześniej nie dostrzegaliśmy .Twórczość Jana Strządały jest  nowym   obrazem  w poezji ,  niezwykłym , niepokojącym jak to podkreślają recenzenci . .Jest to twórczość autentyczna  , wyrastająca z głębi osobowości , z intensywności przemyśleń i przeżyć.  ev