EDWARD STACHURA : Pieśń jak...

STED...



jak po nocnym niebie sunące obłoki nad lasem 

jak na szyi wędrowca apaszka szamotana wiatrem

jak rzucona w górę stała  się latawcem

jak  wyciągnięte tam wysoko gwiaździste ramiona wasze

a tu są nasze, a tu są nasze, a tu są nasze

jak suchy szloch w tę wietrzną noc

jak lizać rany celnie zadane

jak lepić serce w miazgę strzaskane 

jak suchy szloch w tę wietrzną noc

pudowy kamień, pudowy kamień

spod niego wstanę, on stanie na mnie 

jak suchy szloch w tę wietrzną noc

jak dobro sławić, zło zaś przeklinać

Lawina - larum, gloria - lawina

jak rzewność rzewność nad rzewnościami 

jak świt pod spuchniętymi powiekami

jak morze miłe, jasne polany 

Jak Słońca pierś 

jak pierś Słońca jeść

jak na końcu języka cedentalny śpiew

jak biegać doszczętnie, nigdy nie spoczniesz

straszliwe manowce, cudne manowce, cudne manowce, 
cudne manowce

Edward Stachura był poetą niezwykłym. Po matce pisarce i ojcu muzyku odziedziczył talenty. Życie miał tragiczne, bez swojej winy. Nie chciał umierać tak młodo. Pisał - nie zdechniemy tak szybko, jak sobie roi śmierć, Ziemia dla nas za płytka, Fruniemy w górę gdzieś!

Mimo wszystko - kończę optymistycznie.

ev
.